Όλη μας τη ζωή έχουμε προγραμματιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να σκεφτόμαστε όλοι οι άνθρωποι ανάλογα με ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Έχουμε δημιουργήσει ιδέες και αντιλήψεις επηρεαζόμενοι από την οικογένεια μας, τον κοινωνικό μας περίγυρο, όσα προβάλει η κοινωνία, όσα έχουμε μάθει ακόμα και στην θρησκεία μας. Κάθε πεποίθηση όμως που έχουμε δημιουργήσει, δεν είναι παρά ένα “πρόγραμμα” σκέψης που μας βάζει να λειτουργούμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο στη ζωή μας.


Και θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Έπειτα από κάποια ηλικία και μετά η κοινωνία σε ωθεί να βρεις το σύντροφο σου, να κάνεις οικογένεια και παιδιά. Αν δεν το κάνεις σε θεωρεί αποτυχημένο, σε κάνει να αισθάνεσαι σαν λιγότερο μέρος του συνόλου, λιγότερο κοινωνικά αποδεκτό, τόσο που ακόμα κι εσύ ο ίδιος αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου σαν κάτι λιγότερο από αυτό που είσαι. Το ίδιο ισχύει για τις σχέσεις γενικά, αφού επικρατεί η άποψη πως αν δεν έχεις σχέση κάτι λογικά δεν πάει καλά με εσένα. Αυτή η πεποίθηση, ειδικά όταν δεν βρίσκεσαι σε σχέση γιατί μπορεί να μην έχει έρθει η στιγμή να είσαι με τον άνθρωπο της ζωής σου, σε οδηγεί σε έναν αρνητικό κύκλο σκέψεων που ρίχνουν την αυτοπεποίθηση σου, την αυτοεκτίμηση σου, σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα για τον εαυτό σου, γιατί αρχίζεις να σκέφτεσαι τελικά τι σου λείπει εσένα ώστε να μην έχεις κάποιον σύντροφο στη ζωή σου.

Αυτές οι σκέψεις όμως που σε οδήγησε να σκέφτεσαι η κοινωνία στην πραγματικότητα, δεν έχουν καμία σχέση με την προσωπική σου αξία σαν ανθρώπινο ον. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς και αρχίσεις να τις αποβάλλεις από το σύστημα σου, τόσο πιο γρήγορα θα ελευθερώσεις τον εαυτό σου.

Η πραγματική μας κατάσταση ύπαρξης είναι μια μορφή ενεργειακής αγάπης και φωτός όπως μας έπλασε ο Θεός. Τόσο τέλειοι που εμείς οι ίδιοι περιορίζουμε τον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας, αν σκεφτόμαστε λιγότερο για την απεριόριστη φύση μας. Στην ουσία νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου όταν έχεις τέτοιες περιοριστικές αντιλήψεις γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις πως δεν ισχύει. Είναι ένας μηχανισμός άμυνας το αρνητικό συναίσθημα που σου δημιουργείται κάθε φορά που με κάποιο τρόπο κάποιος προσπαθεί να σε μειώσει. Γιατί στην πραγματικότητα η θεϊκή σου ύπαρξη ξέρει ότι δεν ισχύει, νιώθεις έτσι γιατί αυτό που ισχύει πάει αντίθετα με την κατάσταση που βιώνεις. Έτσι δημιουργείται μια αντίσταση μέσα σε αυτές τις δυο πλευρές, της θεϊκής σου φύσης και της ανθρώπινης, που εκδηλώνεται σαν αρνητικό συναίσθημα αυτολύπησης κατά κάποιο τρόπο. Στην ουσία είναι σαν να λυπάται ο αληθινός ανώτερος εαυτός σου εσένα στην ανθρώπινη μορφή, που σε έκαναν να σκέφτεσαι έτσι περιοριστικά για την κατά τα άλλα ελεύθερη δημιουργική φύση σου.

Σκοπός λοιπόν είναι, κάθε φορά που αναγνωρίζεις ένα τέτοιο πρόγραμμα που σε πάει πίσω στη ζωή σου και περιορίζει την ελευθερία σου, να το εντοπίζεις και να το αλλάζεις με μια θετικότερη δήλωση. Στην ουσία αυτό που θες να πετύχεις είναι να επαναπρογραμματίσεις το μυαλό σου μέσω μιας διαδικασίας που λέγεται neuroplasticity, όπου κάνοντας διαφορετικές σκέψεις από ότι συνήθως, βοηθάς τους νευρώνες τους εγκεφάλου σου να δημιουργήσουν νέες συνάψεις και άρα να σε βοηθήσουν να δημιουργήσεις νέες πεποιθήσεις για τον εαυτό σου και τη ζωή σου.

Το θέμα είναι πως ξεκινώντας αυτήν τη διαδικασία, πέρα από τον εαυτό σου, έρχεσαι στην ουσία αντιμέτωπος και με τον περιορισμένο προγραμματισμένο τρόπο σκέψης άλλων ανθρώπων. Με αποτέλεσμα να προσπαθούν να σε κρατήσουν εγκλωβισμένο στο συλλογικό τρόπο σκέψης, αφού όταν σε ακούσουν να εκφράζεσαι διαφορετικά από τον τρόπο που έχουν συνηθίσει να σκέφτονται, σε αντιμετωπίζουν σαν ιό του συστήματος και προσπαθούν να σε εξοντώσουν μειώνοντας τον αυτόνομο τρόπο σκέψης σου. Προσπαθούν στην ουσία να σε κάνουν να αμφισβητήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, ώστε έτσι να σε επαναφέρουν πίσω στην τάξη, να σε κάνουν ξανά μέρος του συστήματος της προγραμματισμένης συλλογικής κρίσης.

Με κάποιο τρόπο η παραπάνω διαδικασία λειτουργεί κυριολεκτικά και μεταφορικά όπως οι πράκτορες Smith προσπαθούσαν να εξοντώσουν το Νίο από το Matrix και γενικά όπου εντόπιζαν μια “ανωμαλία” στο σύστημα. Έτσι και η κοινωνία αν με κάποιο τρόπο προσβάλλεις τις πεποιθήσεις που επικρατούν, το σύστημα και ο κάθε άνθρωπος μεμονωμένα που τις κρατάει σου επιτίθεται, γιατί έτσι είναι προγραμματισμένος να κάνει, δε μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά. Αλλά ούτε και να δεχτεί μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που πιστεύει και έχει δεχτεί για αληθινή.

Αν όμως κάτσεις να το σκεφτείς είναι σαν να σου έχουν δώσει τον ορισμό της ελευθερίας και την πραγματικότητα της ελευθερίας λάθος στη ζωή σου. Εσύ πιστεύεις ότι ζεις ελεύθερος, πως έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι η κανονικότητα. Μέχρι ξαφνικά να αφυπνιστείς, να πάρεις το κόκκινο χάπι και να ανακαλύψεις το ψέμα που ζούσες που είχες πειστεί πως ήταν η αλήθεια. Αλλά είναι ευκολότερο να κοροϊδέψεις κάποιον παρά να τον πείσεις πως έχει πέσει θύμα απάτης.

Στην ουσία όλη μας η ζωή είναι μια απάτη γιατί ζωή σημαίνει ελευθερία. Η ζωή είναι μια δημιουργική ενέργεια αφθονίας. Αν πάρουμε για παράδειγμα τη φύση, μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε την ελεύθερη φύση της ενέργειας της ζωής. Η φύση δεν έχει περιορισμούς απλά εξαπλώνεται και εξαπλώνεται χωρίς περιορισμούς όπου βρει. Πράσινο υπάρχει παντού. Τα δέντρα απλώνουν ρίζες, κλαριά, γεμίζουν φύλλα. Πολλαπλασιάζονται αυξητικά, ελεύθερα, με αφθονία, χωρίς περιορισμούς στο περιβάλλον που βρίσκονται. Χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση μέσα σε λίγα χρόνια η φύση θα μπορούσε να είχε καταλάβει ολόκληρο τον πλανήτη, γιατί δεν αναγνωρίζει όρια είναι ελεύθερη να δημιουργεί χωρίς σύνορα να την περιορίζουν.

Δεν ισχύει το ίδιο για τους ανθρώπους βέβαια. Γιατί παρόλο που μέσα μας ρέει η ίδια δημιουργική ενέργεια ζωής, έχουμε μάθει να βάζουμε οι ίδιοι περιορισμούς στον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας. Ζούμε σε μιας μορφής ελεγχόμενη ελευθερία. Και ελευθερία και έλεγχος δε πάνε μαζί. Γιατί όταν είσαι αναγκασμένος να δουλεύεις για να ζεις δεν είσαι ελεύθερος. Όταν έχεις πιστέψει ότι αξίζεις χρήματα μόνο εφόσον έχεις δουλέψει για αυτά δεν είσαι ελεύθερος. Γιατί είναι σαν να πιστεύεις στην πραγματικότητα πως δεν αξίζεις να ζεις. Πως πρέπει να παλεύεις για να κερδίσεις το δικαίωμα σου στη ζωή. Και όπως είπαμε και πριν η ζωή και η φύση λειτουργούν με το νόμο της ελευθερίας και της αφθονίας και όχι του περιορισμού και της έλλειψης. Η φύση πιστεύει στην ελευθερία και αξία της ζωής της, γι' αυτό πολλαπλασιάζεται και εξαπλώνεται. Δεν παλεύει ούτε ρωτάει κανέναν για να δημιουργήσει νέα ζωή. Η φύση συντηρεί τη ζωή. Η ζωή σε συντηρεί εν ζωή. Γιατί ζωή είναι αφθονία. Και ο καθένας αξίζει να ζει γιατί βρίσκεται εν ζωή, χωρίς να πρέπει να αποδείξει την αξία της ύπαρξης του. Απόδειξη είναι η ίδια του η ύπαρξη.

Το θέμα είναι ποιος μπορεί να δεχτεί σήμερα την παραπάνω δήλωση; Ποιος θα δεχτεί ότι όλη του η ζωή είναι ένα ψέμα; Πως ότι διδάχτηκε και πίστεψε για αλήθεια ήταν ένα μέσο εξαπάτησης; Ένας τρόπος ελέγχου και περιορισμού των δυνατοτήτων του και της ελεύθερης εκδήλωσης και έκφρασης της αληθινής του απεριόριστης φύσης; Ποιος θα δεχτεί ότι είναι ένα μέρος του Θεού και πως η κοινωνία και η θρησκεία που πίστευε του είπαν ψέματα για τις αμαρτίες που υποτίθεται έχει κάνει και πρέπει να αποδείξει την αξία του για να κερδίσει μια θέση στο πλάι του Θεού;

Όταν η κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα σε έχουν κάνει να πιστεύεις πως πρέπει να δουλέψεις και να κοπιάσεις για να κερδίσεις την αξία σου. Όταν η θρησκεία σε έχει κάνει να πιστεύεις πως πρέπει να αποδείξεις την αξία σου για να πας στον παράδεισο. Πως είναι δυνατόν να πιστέψεις ότι αξίζεις γενικά στη ζωή σου αναπόδεικτα;

Ίσως ο πιο εύκολος τρόπος να βρεις το δρόμο προς την αληθινή σου φύση, είναι ξεκινώντας να βρίσκεις την αγάπη προς τον εαυτό σου. Όταν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου αληθινά και όχι “εγωιστικά” μόνο τότε μπορείς να καταλάβεις την αναπόδεικτη αξία σου και δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την αφθονία. Την αληθινή έκφραση της δημιουργικής ενέργειας που λέγεται ζωή.