Κατά τη διάρκεια της ζωής μας έχουμε μάθει να φοβόμαστε το θάνατο. Να τρέμουμε κάθε κίνδυνο που μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή μας. Αυτό που αγνοούμε όμως στην πραγματικότητα είναι πως θάνατος δεν υπάρχει. Η ψυχή μας υπήρχε πριν να έρθουμε σε αυτή τη ζωή και θα υπάρχει και αφού φύγουμε από αυτή. Στην ουσία ο θάνατος είναι η μετάβαση από μια κατάσταση ζωής σε μια άλλη. Εμείς επιλέγουμε τη ζωή που θα ζήσουμε καθώς και πότε θα τερματιστεί αυτή η εμπειρία ζωής.


Σαν άνθρωποι εξαιτίας του ένστικτου της επιβίωσης μας έχουμε μάθει να φοβόμαστε ότι μπορεί να μας στερήσει την ευδαιμονία μας, ότι μπορεί να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή μας. Οι αντιλήψεις μας για τη ζωή και τον θάνατο έχουν διαμορφωθεί από μικρή ηλικία από την κοινωνία, τις συναναστροφές μας με άλλους ανθρώπους, και τη θρησκεία που έχουμε. Όταν όμως φτάσεις στο σημείο της αφύπνισης έρχεται αυτόματα η συνειδητοποίηση ότι πραγματικός θάνατος όπως τον αντιλαμβανόμαστε οι άνθρωποι δεν υπάρχει. Έτσι σταματάει αυτόματα να υπάρχει ο φόβος για την επιβίωση, γιατί γνωρίζουμε πλέον πως αυτή η ζωή δεν είναι η μόνη μας ζωή και η πραγματική μας κατάσταση.

Η φυσική μας μορφή ύπαρξης είναι αυτή που είμαστε ενέργεια, ένα με το Θεό και το όλον, η κατάσταση ύπαρξης πριν από αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν ζωή στη γη. Στην ουσία η πραγματική μας μορφή ζωής είναι η ζωή μετά το θάνατο.

Κάθε ένας από εμάς όταν αποφασίζει να έρθει στη γη έχει μια αποστολή να επιτελέσει, κάποια μαθήματα να πάρει, συγκεκριμένες εμπειρίες να ζήσει και όταν ολοκληρωθούν αυτά τα μαθήματα με έναν τρόπο που έχει επιλέξει από πριν τερματίζει τη ζωή του εδώ στη γη.

Αυτό σημαίνει πως κάθε θάνατος είναι στην πραγματικότητα αυτοκτονία. Κανείς δεν μπορεί να σου αφαιρέσει τη ζωή σου χωρίς την συγκατάθεση σου, κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει να βγεις από το γήινο σώμα σου αν εσύ πρώτα δεν το επιλέξεις.

Τώρα θα μου πείτε γίνονται τόσα δυστυχήματα, τόσα εγκλήματα, τόσες ασθένειες υπάρχουν που αναγκάζουν ανθρώπους να νοσούν και να φεύγουν από αυτή τη ζωή σε μικρή ηλικία. Στην πραγματικότητα όλα αυτά είναι μέρος της συμφωνίας που έκανε ο καθένας για τα πράγματα που θέλει να βιώσει σε αυτή τη ζωή. Το ότι κάποιος έφυγε άδικα φαινομενικά από την ανθρώπινη οπτική, δε σημαίνει ότι έχασε τη ζωή του χωρίς ο ίδιος να το θέλει. Ότι κάποιος μπορεί να δολοφονήθηκε δε σημαίνει ότι κάποιος τον σκότωσε χωρίς να το θέλει. Από μια ευρύτερη οπτική όλοι είμαστε ηθοποιοί και παίζουμε ένα ρόλο. Το ότι κάποιος παίζει το ρόλο του κακού στα μάτια του Θεού δεν είναι κακός. Ίσως και να είναι δυσκολότερος ο κάθε ρόλος κακού γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν είναι κακός. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού σε όλους μας ρέει θεϊκή ενέργεια μέσα μας.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει χωρίς να τιμωρείται! Προσέξτε όμως δεν είναι ποτέ ο Θεός που τιμωρεί. Όπως είπαμε από την οπτική του Θεού όλοι είμαστε το ίδιο, δεν υπάρχει καλό ή κακό όλοι είμαστε μέρος του Θεού, που στην ουσία ανακαλύπτει τον εαυτό του μέσα από εμάς μέσα από διάφορες εμπειρίες. Όπως λοιπόν υπάρχει ο νόμος της έλξης που είναι πιθανόν να γνωρίζετε και να έχετε ακούσει ήδη, έτσι υπάρχουν και άλλοι νόμοι που διατηρούν μια τάξη και ισορροπία στο σύμπαν.

Σε βαθύτερο επίπεδο όμως πάντα η θεϊκή, αγνή και φύση αγάπης που είμαστε, στην ουσία θέλει να ισοφαρίσει για το κακό που έκανε σε κάποιον άλλον σε μια ζωή και να πληρώσει για αυτό, αν όχι στην ίδια στην επόμενη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται το γνωστό κάρμα. Το κάρμα ακούει στο νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος, με κάθε δράση υπάρχει και μια αντίδραση. Και επειδή σε αυτό το σύμπαν με βάση το νόμο της έλξης προσελκύεις αυτό που είσαι, το πιο πιθανό είναι να σου γυρίσει πίσω το κακό που έκανες.

Έτσι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο καθένας πληρώνει για τα σφάλματα του γιατί στο σύμπαν υπάρχουν νόμοι που το κρατούν σε μια ισορροπία και αρμονία. Μαζικοί, τραγικοί, και άδικοι θάνατοι όπως τους αντιλαμβανόμαστε με τα γήινα δεδομένα, μπορεί να είναι ένας τρόπος να εξοφλήσεις το κακό που έκανες σε προηγούμενη ζωή. Επειδή δεν έχουμε σφαιρική αντίληψη όλων των καταστάσεων ύπαρξης που επιλέξαμε να ζήσουμε, αλλά ούτε με ποιο τρόπο συμπεριφερθήκαμε σε κάθε μια από αυτές, αυτόματα αυτό μας κάνει να κρίνουμε τον τρόπο που θα πεθάνει κάποιος ως κρίμα και άδικο γιατί φαινομενικά ήταν καλός άνθρωπος, αγνοώντας αν είχε να ξεπληρώσει καρμικό χρέος από προηγούμενες ζωές ή αν απλά ήταν ένας τρόπος να κάνει θεαματική έξοδο!

Μπροστά στην αιωνιότητα της αληθινής και φυσικής μας κατάστασης ύπαρξης δεν έχει πολλή σημασία με ποιο τρόπο θα φύγουμε από αυτή τη ζωή, είναι απλά ένας τρόπος εξόδου.