Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εφηβεία είναι το μεγάλο ξέσπασμα. Τα παιδιά στην εφηβεία βιώνουν ένα είδος πνευματικής αφύπνισης. Όλα τα χρόνια της ζωής τους, επειδή ήταν μικρά σε ηλικία, ζούσαν περιορισμένα από τους γονείς τους για την ασφάλεια και προστασία τους. Όταν όμως φτάνουν σε κάποια ηλικία φτάνουν στην συνειδητοποίηση της αυτοκυριαρχίας τους. Καταλαβαίνουν πως είναι ελεύθερα από τη φύση τους και διεκδικούν το δικαίωμα της ελευθερίας τους, που τους είχε στερηθεί τα προηγούμενα χρόνια και για αυτό το λόγο ξεσπούν.


Τα παιδιά στην “εφηβεία” αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν ξεχωριστή οντότητα ανεξάρτητη από τους γονείς τους, που έχουν δικαίωμα να διαλέγουν τι θέλουν και να αποφασίζουν μόνα για τον εαυτό τους. Οι γονείς από την άλλη επειδή δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους, γιατί δεν τα βοήθησαν να είναι υπεύθυνα, ανεξάρτητα και αυτόνομα στα προηγούμενα χρόνια της ζωής τους, συνεχίζουν με την ίδια λογική και απαιτούν να τους υπακούν όταν δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό.

Οι γονείς στην πλειοψηφία δε μεγαλώνουν τα παιδιά τους ανεξάρτητα αλλά αλληλοεξαρτώμενα από εκείνους. Επειδή πολλές φορές οι ίδιοι στηρίζουν την συναισθηματική τους ολοκλήρωση από τα παιδιά τους, για αυτό το λόγο υποσυνείδητα/συνειδητά δε τα μεγαλώνουν με ένα πνεύμα ελευθερίας. Γιατί ούτε οι ίδιοι είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι συναισθηματικά και πνευματικά. Στην ουσία δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά γιατί δεν γνωρίζουν τον τρόπο, αλλά ούτε και θέλουν να το κάνουν υποσυνείδητα/συνειδητά.

Έτσι λοιπόν όταν ένα παιδί είναι στην “εφηβεία”, ένα βήμα πριν την ενηλικίωση και νόμιμη ανεξαρτητοποίηση του, διεκδικεί στην ουσία αυτή την ανεξαρτητοποίηση στην δική του ώρα/στιγμή προσωπικής ενηλικίωσης, αφού συνειδητοποίησε τη δική του αυτονομία. Ο κάθε άνθρωπος και παιδί περνάει αυτήν την κατάσταση “εφηβείας” σε διαφορετική φάση-ηλικία στην ζωή του, γιατί σε διαφορετική περίοδο φτάνει σε αυτήν την συνειδητοποίηση και στην φάση της δικής του στιγμής ενηλικίωσης.

Η εφηβεία ή αλλιώς συνειδητοποίηση αυτονομίας θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τους γονείς. Γιατί το κάθε παιδί-άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ελευθερία και να βιώνει την δική του αίσθηση αυτοκυριαρχίας. Η ελευθερία και αυτοκυριαρχία είναι μέρος της φύσης μας, μας ανήκουν δικαιωματικά από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Γι' αυτό το λόγο όταν καταπιέζεις έναν άνθρωπο-παιδί για πολλά χρόνια της ζωής τους είναι λογικό κάποια στιγμή να φτάσει στο σημείο που θα πει “αρκετά” και να ξεσπάσει. Η κοινωνία βάφτισε αυτό το στάδιο εφηβεία. Και όποτε ένας μεγαλύτερος άνθρωπος αποφασίζει να συμπεριφέρεται όπως θέλει-του βγαίνει λέμε περνάει “δεύτερη εφηβεία”, γιατί αυτός ο άνθρωπος εξαιτίας των δικών του καταπιεσμένων αναγκών και θέλω, αρχίζει να συμπεριφέρεται διαφορετικά από ότι είχε συνηθίσει ή διαφορετικά από ότι στα μάτια της κοινωνίας αποτελεί “σωστή” συμπεριφορά, για έναν άνθρωπο της ηλικίας του.

Στην ουσία όμως κάθε δράση έχει μια αντίδραση. Όταν δεν αφήνεις τη ζωτική ενέργεια που κρύβει ο καθένας μέσα του να εκδηλωθεί όπως και όταν είναι φυσικό για εκείνον, κάποια στιγμή αυτή η ενέργεια θα κάνει το μπαμ, θα ξεσπάσει. Γιατί η ενέργεια είναι ελεύθερη και πρέπει να εκδηλώνεται ελεύθερα χωρίς καταπίεση από όλους μας.