Με αφορμή ένα βίντεο για την “ρομαντικοποίηση” δολοφόνων αποφάσισα να δω τη σειρά του Netflix Dahmer αν και αποφεύγω να βλέπω βίαια θεάματα. Όταν το κάνω τα προσεγγίζω μέσα από μια σκοπιά ανάλυσης και μελέτης. Όσα θα διαβάσετε παρακάτω αφορούν μονάχα τη σειρά και τα συμπεράσματα μου, καθώς δεν μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω βίντεο που βρίσκονται διαθέσιμα στο YouTube του ιδίου, γιατί δεν ήθελα να έχω να κάνω σε τίποτα με την ενέργεια του.

Συμπέρασμα

Μέχρι στιγμής έχουμε ένα έμβρυο που μεγαλώνει σε ένα εχθρικό περιβάλλον από την κοιλιά της μητέρας του. Όλη αυτή η μη αποδοχή της μητρότητας της μητέρας του ναι έχει περάσει και έχει διαμορφώσει ήδη σε ένα βαθμό αυτόν τον άνθρωπο. Έχει λάβει ήδη την απόριψη. Επιπρόσθετα έχει λάβει και μια σούπα χαπιών για μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί και καθόλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης χωρίς να γνωρίζουμε το τι συνέπειες μπορεί να είχαν στην ανάπτυξη του. Επιπλέον έχουμε έναν πατέρα που δεν δείχνει αγάπη στη μητέρα με αποτέλεσμα το έμβρυο μέχρι στιγμής να μην λαμβάνει αγάπη από καμία πλευρά.

Η ανατροφή

Σε αυτό το σημείο μετά την γέννηση υπήρχε ένα κενό στη σειρά οπότε δεν μπορώ να γνωρίζω πως ακριβώς μεγάλωσε και έφτασε στην ηλικία του δημοτικού που ήταν η μικρότερη ηλικία που τον έδειξαν. Φαινόταν ένα ιδιαίτερο παιδί όπως όλα τα παιδιά είναι ιδιαίτερα σε αυτή την ηλικία και δε νομίζω να είχε δείξει δείγματα “προβληματικά” τουλάχιστον μέχρι εκείνο το σημείο.

Από εκεί και μετά γνωρίζουμε ότι το παιδί ήταν μάρτυρας βίας και τσακωμών στο σπίτι. Ήταν εκείνος που βρήκε τη μητέρα του σε μια απόπειρα αυτοκτονίας και ήταν ο ίδιος που είδε τον πατέρα του ΞΑΝΑ να μην δίνει τη σημασία που χρειαζόταν η μητέρα του. Άκουγε τους γονείς του να τσακώνονται και να μιλάνε για λοβοτομή και αντίκριζε τη μητέρα του να σηκώνει μαχαίρι στον πατέρα του με σκοπό να μην την αφήσει(;) (δε θυμάμαι καλά). Αργότερα βλέπει τον πατέρα του να φεύγει παρά το γεγονός ότι του ζητάει να μη φύγει.

Η κάτω βόλτα

Μέχρι στιγμής το παιδί μεγάλωνε σε ένα προβληματικό περιβάλλον χωρίς να γνωρίζουμε τι σκέψεις και ενδιαφέροντα είχε. Ξαφνικά βλέπουμε να αποκτάει ένα χόμπι με την ενθάρρυνση του πατέρα του να ξεκοιλιάζουν ψόφια ζώα.

(Το λυπηρό είναι ότι πολλοί γονείς βάζουν από μικρή ηλικία τα παιδιά τους και ιδιαίτερα τα αγόρια σε παρόμοια θέση. Να ψαρεύουν ή γενικά να σκοτώνουν ζώα προς κατανάλωση.)

Συμπέρασμα

Το παιδί με τους τσακωμούς στο σπίτι αρχίζει να παρατηρεί-παρακολουθεί μια περίεργη ισορροπία-δυναμική. Στην ουσία η μητέρα του “έκλαιγε για βοήθεια” μέσα από όλες τις συμπεριφορικές τις ιδιότητες και ο πατέρας δεν ήταν ποτέ εκεί και την αγνοούσε. Άρα έχει λάβει την πληροφία ότι για να μείνει κάποιος κοντά σου πρέπει να προβείς σε ακραία μέτρα. Η μητέρα του όμως ποτέ δεν κατάφερε να τραβήξει την απαραίτητη προσοχή του πατέρα του.

Η ενηλικίωση

Στο πιο κρίσιμο σημείο της ζωής του οι γονείς του παίρνουν διαζύγιο και τον αφήνουν μόνο του για μήνες. Μέχρι και εκείνο το σημείο ήταν σε μια κατάσταση που μπορούσε να σωθεί αν οι γονείς του δεν κοίταζαν μονάχα τον εαυτό τους και παρατηρούσαν πως αντιμετωπίζει τα πράγματα το παιδί τους. Η μητέρα του φεύγει και τον αφήνει, το ίδιο και ο πατέρας του με αποτέλεσμα να ενισχύουν το αίσθημα-τραύμα της εγκατάλειψης που είχε αναπτύξει από μικρότερη ηλικία.

Χωρίς φίλους, χωρίς γονείς, χωρίς παρέα ένα “διαταραγμένο” ψυχολογικά παιδί απότομα αποκτά ελευθερία που δεν ζήτησε και δεν χρειαζόταν. Στην ουσία ήταν σε μια ευαίσθητη ηλικία που είχε ξεκινήσει να ανακαλύπτει τον εαυτό του χωρίς καμία καθοδήγηση και βοήθεια από πουθενά. Με αποτέλεσμα τον πρώτο φόνο.

Ο πρώτος φόνος

Ο πρώτος φόνος έγινε πραγματικά κατά λάθος. Και ήταν μια αναπαραγωγή των καταστάσεων που είχε ήδη βιώσει στο οικογενειακό του περιβάλλον. Τον χτύπησε για να μη φύγει, γιατί με τον ίδιο τρόπο τσακώνονταν και οι γονείς του. Αφού ήταν πλέον αναίσθητος και μπορούσε να τον κάνει ότι θέλει όπως ο πατέρας του είχε υπονοήσει με την λοβοτομή του μπήκε η ιδέα της ακινητοποίησης των θυμάτων του.

Όταν πήγε να απαλλαγεί από το πτώμα η πρώτη του σκέψη ήταν να το βάλει κάτω από το σπίτι. Υποσυνείδητα ήθελε ο πατέρας του να τον βρει όπως είχαν βρει μαζί το πρώτο ψόφιο ζώο και ξεκίνησε το μεταξύ τους “bonding”. Κατά μια έννοια μπορούμε να πούμε πως όταν κατακρεουργούσε τα θύματα του αισθανόταν πιο κοντά στον πατέρα του υποσυνείδητα.

Έμαθε να τα απειλεί να μην φύγουν όπως απειλούσε η μητέρα του τον πατέρα του. Και ίσως όλοι οι φόνοι ήταν μια κραυγή βοήθειας και ένας τρόπος να τραβήξει την προσοχή και την αγάπη των γονιών του.

Η σύλληψη

Όταν επιτέλους έγινε η σύλληψη του βλέπουμε τον Dahmer να λέει ότι του αξίζει να πεθάνει για όσα έκανε. Και καθόλη τη διάρκεια που βρίσκεται στη φυλακή να ζητάει τη θανατική ποινή τουλάχιστον στην αρχή. Φαινόταν ότι δεν είναι ένα ευτυχισμένο άτομο καθώς αν ήταν δεν θα είχε και πρόβλημα αλκοολισμού. Αν εξετάσουμε όμως και τον τρόπο που χειριζόταν τα θύματα του, μπορούμε να πούμε ότι είχε ένα βαθμό συμπόνοιας, γιατί προτιμούσε να τα ναρκώνει για να μην αισθάνονται πόνο όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος. Δηλαδή παρά την βιαιότητα των πράξεων του σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να βλέπει τους ανθρώπους να υποφέρουν και ούτε και έπαιρνε ικανοποίηση από τους φόνους. Όταν τελικά απέκτησε μια πιο “φιλική” σχέση με ένα από τα θύματα του τον βλέπουμε να διστάζει και να προσπαθεί να ελέγξει τα ένστικτά του για να μην τον σκοτώσει. Άρα κατά μια έννοια είχε μια μικρή δυνατότητα να μην ενδώσει στις ορμές του, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε αυτό είναι δύσκολο να συμβεί από ανθρώπους με εθισμούς.

Κατά μια έννοια μπορούμε να πούμε ότι είχε “εθιστεί” στους φόνους ή σε ότι ακολουθούσε μετά από αυτούς. Είχε αποκτήσει κατά κάποιο τρόπο μια αυτόματη λειτουργία που τον οδηγούσε να βιαιοπραγεί. Σκεφτείτε τώρα πόσοι από εσάς σκοτώνετε μύγες και κουνούπια ή άλλα έντομα αν τα βρίσκετε ενοχλητικά στο χώρο σας. Έχετε παρατηρήσει ποτέ τους εαυτούς σας να αναρωτιέστε για αυτήν την πράξη; Κι αν ναι πόση εγκράτεια έχετε από τη στιγμή που δεν υπολογίζετε τη σημαντικότητα της επιβίωσης τους; Επιπλέον νιώθετε τύψεις για όσα έντομα έχετε σκοτώσει; Κάθε φορά που βλέπετε έντομο ποια είναι η πρώτη σκέψη; Είναι ο “φόνος”; Αν είστε ένοχοι για όλα τα παραπάνω μπορείτε λίγο να μπείτε στον τρόπο σκέψης του Dahmer.

Η ρομαντικοποίηση δολοφόνων

Βλέπουμε να αρχίζει η σειρά κατά κάποιο τρόπο από το τέλος. Στην πρώτη σκηνή που εμφανίζεται ο Dahmer κάθε άλλο από έναν “όμορφο” άνθρωπο αντικρίζουμε. Δεν γνωρίζω αν ήταν “στυλιστική” επιλογή ή ο ηθοποιός είχε μπει τόσο βαθιά στον ρόλο του, αλλά αν το παρατηρήσετε μπορείτε να διακρίνετε μια αλλαγή στην “ομορφιά” του ηθοποιού. Όσο έπαιζε τον ρόλο του σε μικρότερη ηλικία η εμφάνιση του ήταν πιο “μαλακή”, ενώ όσο περνούσε ο καιρός και τα χρόνια με κάποιο τρόπο όσα έκανε άρχιζαν να αποτυπώνονται στην εξωτερική του εμφάνιση και να “σκληραίνει” (Με τον ίδιο τρόπο που παρατηρείται αλλαγή στην εμφάνιση στρατιωτών πριν και μετά από μάχη). Οπότε προσωπικά δεν διακρίνω καμία “ρομαντικοποίηση” κανενός χαρακτήρα. Λένε πως η επιλογή όμορφων ηθοποιών να παίζουν τέτοιους ρόλους κάνει το κοινό να τους βλέπει πιο θετικά. Αλλά η ομορφιά είναι υποκειμενική. Και στην πλειοψηφία το κοινό είναι σε θέση να ξεχωρίζει τον ηθοποιό από τον ρόλο. Το “πρόβλημα” είναι με όσους “ρομαντικοποιούν” δολοφόνους εξαιτίας της εμφάνισης τους, όπως είδαμε να συμβαίνει στον Dahmer όσο βρισκόταν στη φυλακή αφού απέκτησε ένα κοινό και θαυμαστές.

Ας περάσουμε στα πιο ακραία

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κανιβαλισμός στη φύση σε άλλα είδη. Για εμένα σίγουρα υπάρχει κανιβαλισμός στον υδάτινο κόσμο ακόμα κι αν υπάρχει μια ποικιλομορφία ειδών και εκεί. Αλλά όπως και να 'χει όλος ο πλανήτης ακόμα και σήμερα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμβάλλει στον φόνο και στην κατανάλωση άλλων ειδών. Οπότε κατά μια έννοια κανείς δεν είναι αθώος κι αν νομίζει ότι είναι αθώος κάποιος γελιέται. Απλά σε κάποια θέματα υπάρχει ανοχή και άλλα γεγονότα μας φαίνονται αποκρουστικά και ακραία. Ακόμα κι αν όλα θα έπρεπε να μας φαίνονταν αποκρουστικά και ακραία αν αφορούν το κόψιμο και την βρώση οποιασδήποτε σάρκας. Αλλά αυτή είναι η φύση κάποιων ζώων και κάποιων ανθρώπων προς το παρόν, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με σιγουριά τι θα συμβεί στο μέλλον.


Λοιπόν, για να καταλάβουμε τον “κανιβαλισμό” ας καταλάβουμε πρώτα την τροφή και την ανάπτυξη της ψυχής. Η κατανάλωση τροφής συμβαίνει για την πρόσληψη ενέργειας και πληροφορίας από το φως-ήλιο. Στην ουσία όλοι λαμβάνουμε πληροφορίες που χρειάζεται ο οργανισμός μας για να αναπτυχθεί με την κατανάλωση οποιασδήποτε τροφής, αν προσλαμβάνουμε τροφή συνειδητά και ακούμε τις ανάγκες του σώματος μας. Άλλοι χρειάζονται περισσότερο φως, οπότε καταναλώνουν φρούτα και λαχανικά που φωτοσυνθέτουν και άλλοι λαμβάνουν πληροφορίες μέσω άλλων οργανισμών όπως ισχύει στα σαρκοφάγα ζώα.


Τώρα στην περίπτωση του Dahmer έχω δύο θεωρίες. Επειδή ήταν ένα άτομο που του έλειπε αγάπη με κάποιο τρόπο αναζητούσε να νιώσει κοντά σε κάποιον. Γι' αυτό και σκόρπισε τις στάχτες από το πρώτο θύμα του γύρω από το σπίτι για να νιώθει λιγότερη μοναξιά και ότι υπάρχει κάποιος γύρω του. Κατά τον ίδιο τρόπο έτρωγε τα θύματα του σε μια απόπειρα να τα “αισθανθεί”. Ξέρω ακούγεται ακραίο, αλλά μπορεί σε μεγάλο βαθμό να ισχύει. Γιατί αν σκεφτείς πως όταν αγαπάς πολύ κάποιον το περισσότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αγκαλιάσεις και να κάνεις έρωτα μαζί του. Αν είσαι νοητικά διαταραγμένος ή ας πούμε έχεις μια άλλη οπτική και κατανόηση των πραγμάτων όπως ο Dahmer μπορεί να φτάσεις τόσο μακρυά. Και όπως είπα και νωρίτερα η τροφή είναι ένα είδος πληροφορίας.

Η ανάπτυξη της ψυχής

Κάθε ψυχή όπως κάθε άνθρωπος αν θέλετε, περνάει ένα ταξίδι “ενηλικίωσης”. Η ψυχή στο αρχικό στάδιο είναι μέρος της κατάστασης της ύλης, φωτιά, νερό, αέρας, γη. Έπειτα φτάνει σε άλλο επίπεδο συνειδητοποίησης και γεννιέται σαν ένα μέρος της φύσης, λουλούδι, δέντρο κλπ. Έπειτα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται τον κόσμο λίγο καλύτερα και γίνεται ζώο. Το τελικό της στάδιο τουλάχιστον στον πλανήτη Γη μέχρι στιγμής είναι να γίνει άνθρωπος. Σκεφτείτε τώρα τι εμπειρία μπορεί να έχει μια ψυχή όταν γεννιέται άνθρωπος για πρώτη φορά; Δε θα χρειάζεται καθοδήγηση όταν σε όλες τις προηγούμενες πρόσφατες ζωές, τις είχε περάσει στο ζωικό βασίλειο; Γι' αυτό παρατηρούμε άλλα παιδιά από μικρή ηλικία ενώ δεν ξέρουν καλά καλά να μιλάνε να έχουν ξεκάθαρες και “αναπτυγμένες” πεποιθήσεις και να τις εκδηλώνουν χωρίς κανένα από το περιβάλλον τους ερέθισμα, ενώ άλλα να παίζουν και να σκοτώνουν ζώα για διασκέδαση. Κάθε παιδί σε μικρή ηλικία είναι αθώο και εύπλαστο. Αν είναι μια έμπειρη ψυχή δύσκολα θα χάσει το δρόμο του στη συνέχεια, ενώ αν είναι μια άπειρη ψυχή έχει την προδιάθεση να διαμορφωθεί ανάλογα με τα ερεθίσματα που θα πάρει.


Αν πάρουμε ως παράδειγμα τον Χριστό και άλλους αναληφθέντες διδασκάλους μπορούμε να καταλάβουμε πως ήταν έμπειρες ψυχές που ήρθαν στον πλανήτη να μεταδώσουν την σοφία που ήδη είχαν αποκτήσει από την ανάπτυξη της ψυχής τους σε εποχές που ο πλανήτης το είχε ανάγκη. Γι' αυτό βλέπουμε και τώρα μια πληθώρα ανθρώπων να κάνουν το ίδιο προσπαθώντας να συμβάλλουν στην αρμονία του πλανήτη.

Τα μαθήματα

Πως αυτή η ιστορία μπορεί να επηρέασε σε βαθύτερο επίπεδο την κοινωνία και τους ίδιους εμπλεκόμενους για την πνευματική τους ανάπτυξη;

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πως αυτή η ζωή επηρέασε την πνευματική ανάπτυξη της ψυχής του Dahmer, γιατί δεν γνωρίζω πως αναπτύσσονται οι ψυχές όταν διαλέγουν τον ρόλο του “κακού”. Ένα μάθημα που πήρε σίγουρα είναι πως κατάφερε ίσως πριν το τέλος του να αποκτήσει μια αποδοχή του εαυτού του και ίσως σε ένα βαθμό να βρει συγχώρεση αφού επέλεξε να βαφτιστεί. Αυτό όμως που τέτοιες ψυχές καταφέρνουν είναι να δίνουν πολύτιμα μαθήματα στον περίγυρω τους. Οι γονείς του κατάφεραν να τον συγχωρήσουν και να τον αγαπήσουν παρά τα όσα έκανε. Ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την ανατροφή του. Μέσα από τα εγκλήματα του η αστυνομία είχε την ευκαιρία να δει που μπορούσε να βελτιωθεί. Η κοινωνία είχε την ευκαιρία να ανοίξει τα μάτια της σε θέματα και ανθρώπους που τους περιθωριοποιούσε. Τα πραγματικά θύματα οι οικογένειες των ανθρώπων που είχε δολοφονήσει είχαν επίσης την ευκαιρία να επιλέξουν ανάμεσα στην οργή, το μίσος και την οδύνη, ή την κατανόηση, την συγχώρεση και την αγάπη για την πνευματική ανάπτυξη της ψυχής του. Οι ψυχές στην 3η διάσταση στον πλανήτη μας αναπτύσσονται μέσα από την δυαδικότητα. Καμία από τις δύο πλευρές δεν θα είχε την δυνατότητα να αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό αν δεν είχε συμβεί ένα τόσο “ακραίο” γεγονός.

Ο κάθε Dahmer είναι ένα παράδειγμα για το που μπορεί να οδηγήσει η ανικανότητα κάποιων ανθρώπων να γίνουν γονείς. Κανείς δεν γεννιέται δολοφόνος. Το περιβάλλον του τον μετατρέπει! Ο ίδιος φαινόταν “φυσιολογικός” μέχρι και στην τελευταία του στιγμή. Είχε σώας τας φρένας του και επίγνωση των πράξεων του. Γι' αυτό είναι καλό να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον άνθρωπο από την πράξη. Ακόμα και ο ίδιος καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του και δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί έκανε ότι έκανε, γιατί στην ουσία δεν γνώριζε τον εαυτό του απλά υιοθέτησε πράξεις και συμπεριφορές από το οικογενειακό του περιβάλλον όπως μεγάλωνε και τις αναπαρήγαγε στην ενηλικίωση του. Ένιωθε ενοχές και προσπάθησε να ομολογήσει στον πατέρα του μετά τον πρώτο του φόνο. Αλλά ο πατέρας του ένιωθε “άβολα” δεν ήξερε πως να τον διαχειριστεί και επέλεξε να αλλάξει θέμα και να τον στείλει να σπουδάσει. Δηλαδή παρατηρούμε μια αποφυγή αντιμετώπισης ενός προβλήματος με αποτέλεσμα να γιγαντωθεί. Ακόμη και τότε μπορούσε να σωθεί. Γιατί αν είχε λάβει την κατάλληλη θεραπεία που χρειαζόταν και είχε θεραπεύσει τα τραύματα του δεν θα είχε μεταμορφωθεί σε “τέρας” όπως τον χαρακτηρίζουν.

Πως δημιουργούνται όμως τα τέρατα;

Από την αμέλεια κατανόησης αντιμετώπισης και θεραπείας. Κάθε άνθρωπος κρύβει ένα πληγωμένο παιδί μέσα του με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια σκιά. Η σκιά θα μεγαλώνει, θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να “καταβροχθίσει” τον “άνθρωπο” και να γίνει η σκιά-τέρας η κυρίαρχη προσωπικότητα του ανθρώπου. Με το να τιμωρείς ένα πληγωμένο παιδί το κάνεις θύμα γιατί αντί να προσπαθήσεις να επουλώσεις τα τραύματα του το τιμωρείς γιατί χτύπησε. Μετά ποιος φταίει εσύ ή το παιδί;

Γι' αυτό και άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει με βία στο σπίτι έχουν σαν γλώσσα επικοινωνίας-εξέφρασης ενδιαφέροντος-αγάπης τη βία. Η γλώσσα αγάπης τους γίνεται η βία γιατί αυτό έχουν μάθει από μικρή ηλικία. Όπως ακριβώς τα σκυλιά δαγκώνουν όταν είναι μικρά και παίζουν μεταξύ τους με δαγκωνιές για παιχνίδι είναι φυσιολογικό και αποδεκτό από το είδος τους, αλλά αν έχει “ιδιοκτήτες” του κόβουν αυτήν την συνήθεια γιατί μπορεί να είναι επίπονη και απειλητική για τους ανθρώπους.

Επίσης μήπως είμαστε όλοι λίγο ή πολύ υποκριτές; Γιατί μας φαίνεται αποτρόπαιο έγκλημα οι βίαιες δολοφονίες ανθρώπων και ο κανιβαλισμός ενώ μας φαίνονται φυσιολογικές οι βίαιες δολοφονίες ζώων για τροφή; Γιατί προσωπικά την ίδια βαρύτητα έχουν και οι δύο πράξεις και το ίδιο αντίκτυπο στην ψυχολογία μου. Οπότε γιατί αποτελεί ο φόνος και η κατανάλωση ζώων απόλαυση και όχι έγκλημα; Στην ουσία εκπαιδευόμαστε να νιώθουμε ικανοποίηση από μικρή ηλικία όταν τρώμε άλλα ζώα. Τα σκοτώνουμε για χόμπι, τα σφάζουμε, τα κόβουμε και τα μαγειρεύουμε και όλη η διαδικασία είναι για πολλούς “απολαυστική”. Οπότε γιατί σας φαίνεται τόσο κακό ότι κάνει ο κάθε Dahmer στο είδος μας; Προσβάλλεστε; Γιατί δεν μπορείτε να τον καταλάβετε και να τον συγχωρήσετε αλλά δικαιολογείτε οτι συμβαίνει εις βάρος άλλων ειδών; Μέχρι στιγμής τα μόνα ζώα που έχουν αρχίσει να αποκτούν δικαιώματα και να προστατεύονται από τον πλανήτη είναι οι σκύλοι και οι γάτες. Μέχρι να φτάσουμε στην συνειδητοποίηση ότι ο βίαιος θάνατος και η κακομεταχείριση οποιουδήποτε έμβιου όντος αποτελεί έγκλημα, θα υπάρχουν εγκληματίες για να σας υπενθυμίζουν το βαθύτερο πρόβλημα που κρύβει η κοινωνία μας. Απλά θα το γιγαντώνει μέσα από τη “δημιουργία τεράτων” για να γίνεται κατανοητό και αντιληπτό από όλους μέχρι να θεραπευτεί!