Έχουμε μάθει και διατηρούμε την εντύπωση πως σε κάθε κακή σχέση η αγάπη είναι αυτή που ενώνει δύο ανθρώπους, αλλά αυτή είναι μια λανθασμένη αντίληψη για την αγάπη. Όταν σε μια σχέση δεν επικρατεί χαρά και ευτυχία στην ουσία δεν υπάρχει αληθινή αγάπη αλλά μονάχα προσκόλληση του ενός ατόμου στο άλλο. Αν ο σύντροφος σου δεν σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο αλλά σε εξουθενώνει συναισθηματικά τότε δεν υπάρχει αγάπη. Στην πραγματικότητα η μοναδική ένδειξη αληθινής αγάπης σε μια σχέση είναι αν και οι δύο είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι μέσα σε αυτή τη σύνδεση.


Έτσι η αγάπη είναι αρκετή αν παρά την απόσταση δύο άνθρωποι συνεχίζουν να είναι μαζί. Αλλά η αγάπη δεν είναι αρκετή αν ο καθένας εξαιτίας της απόστασης γίνεται ολοένα και περισσότερο δυστυχισμένος σε αυτή τη σχέση. Η αγάπη είναι αρκετή όταν φέρνει ευτυχία αλλά κάθε άλλο από αγάπη είναι όταν δημιουργεί δυστυχία.


Σε κάθε σχέση που δεν υπάρχει αληθινή ευτυχία δεν υπάρχει ίχνος αγάπης. Γιατί δεν μπορείς να αγαπάς κάποιον που κατά βάθος σε κάνει δυστυχισμένο, γιατί κάθε φορά που επιλέγεις αυτή την “αγάπη” απαρνιέσαι και κακοποιείς τον εαυτό σου. Στην ουσία βρίσκεσαι σε μια σχέση αυτομίσους με τον εαυτό σου κάθε φορά που επιλέγεις κάθε τι που δεν μοιάζει με αληθινή αγάπη-χαρά.