Το πρόβλημα είναι ότι οι γονείς δε μεγαλώνουν τα παιδιά τους ανεξάρτητα συναισθηματικά. Το πως νιώθεις για τον εαυτό σου δεν πρέπει να εξαρτάται από το πόση αγάπη σου δίνουν ή όχι, πόση προσοχή παίρνεις ή όχι από την οικογένεια σου και το περιβάλλον σου. Γι' αυτό υπάρχουν τόσοι άνθρωποι με βαθιά ψυχολογικά τραύματα και προβλήματα, κακή συμπεριφορά ή ανίκανα να ανοιχτούν και να αγαπήσουν. Έχουν μάθει λάθος την έννοια της αγάπης.

Μόνο αυτό που είσαι μπορείς να δώσεις. Αλλά δεν αντιλαμβάνονται όλοι ότι είσαι ήδη αυτό που εκφράζεις συναισθηματικά. Όλα τα συναισθήματα προϋπάρχουν μέσα μας και εκφράζονται ύστερα από κάποιο ερέθισμα. Έχεις ήδη αγάπη μέσα σου και με αυτήν την αγάπη μπορείς να τρέφεσαι και να πορεύεσαι στη ζωή σου. Δεν είναι η αγάπη αντικείμενο που ανταλλάσσεται και όταν το δίνεις σε κάποιον αυτόματα το χάνεις.

Δε χρειάζεται να σε αγαπήσει κανείς για να αποκτήσεις αγάπη για τον εαυτό σου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όλο το σύμπαν συνωμότησε για να βρίσκεσαι σε αυτό το σημείο αυτή τη στιγμή, λες να μην είναι σημαντική η ύπαρξη σου; Λες να δημιουργήθηκες χωρίς σκοπό και αγάπη, απλά για να περιπλανιέσαι σε αυτή τη ζωή μέχρι να πεθάνεις;

Το θέμα είναι ότι οι γονείς είναι οι πρώτοι συναισθηματικά εξαρτημένοι απ' τα παιδιά τους, απ' τη στιγμή που μόλις γίνονται γονείς κάνουν τα παιδιά τους το κέντρο του κόσμου τους, και πολλές φορές επιλέγουν να κάνουν παντρεμένα ζευγάρια παιδιά ως μια μορφή ανανέωσης της σχέσης τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα επειδή οι ίδιοι δεν είναι συναισθηματικά ανεξάρτητοι, να επιλέγουν έναν άλλον τρόπο να βιώσουν συναισθηματική ολοκλήρωση, όταν με κάποιο τρόπο έχει χαθεί η συναισθηματική ανταλλαγή με το σύντροφο τους. Έτσι αυτόματα τοποθετούν την συναισθηματική τους φόρτιση σε έναν άλλο άνθρωπο το παιδί τους, και το κάνουν υπεύθυνο για την κάλυψη των συναισθηματικών τους αναγκών. Όταν το παιδί μεγαλώνει το γεμίζουν με ένα σωρό “ευθύνες” που απορρέουν από τη δική τους ανάγκη για συναισθηματική ολοκλήρωση που προσπαθούν να την βιώσουν μέσα από το παιδί τους.

Η αγάπη λοιπόν είναι ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που πρέπει να μάθει κάποιος άνθρωπος από τα αρχικά στάδια της ζωής του. Στην ουσία η αγάπη είναι αυτοδημιούργητο συναίσθημα. Υπάρχει μέσα σε όλους και όσο το “τρέφεις” τόσο αυξάνεις τη δύναμη της, σαν να είναι ένας κήπος με λουλούδια που ανθίζουν. Όσο φροντίζεις αυτόν τον κήπο τόσο πιο πολλά και όμορφα λουλούδια θα βγάλει, τα οποία θα προσφέρουν ομορφιά και ικανοποίηση και στον ιδιοκτήτη του κήπου αλλά και σε κάθε περαστικό. Ο κήπος της αγάπης παραμένει πάντα δικός σου. Κανείς δεν μπορεί να στον πάρει ή να στον στερήσει.

Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν όταν μαθαίνεις σε ένα παιδί και άνθρωπο τι είναι πραγματικά η αγάπη, του έχεις προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο. Τον έχεις κάνει ελεύθερο γιατί μαθαίνει να μην εξαρτάται από κανέναν συναισθηματικά. Όταν ένας άνθρωπος είναι συναισθηματικά ανεξάρτητος και έχει τόση αγάπη για τον εαυτό του φροντίζοντας τον κήπο του και μεγαλώνοντας τον, μόνο να μοιραστεί αυτήν την αγάπη μπορεί, γιατί ξεχειλίζει από αυτήν. Κανείς δε μπορεί να του κλέψει αυτήν την αγάπη γιατί γνωρίζει πως είναι δικιά του και την δημιουργεί μόνος του.

Με αποτέλεσμα όποια δυσκολία και να αντιμετωπίσει στη μετέπειτα ζωή του, να μη μπορεί να τον αγγίξει γιατί ξέρει να την διαχειριστεί. Γιατί έχει τόση μεγάλη αγάπη για τον εαυτό του, που οι επιλογές του είναι τέτοιες που δεν μπορεί να δεχτεί κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζει, κάτι λιγότερο από αυτό που δημιουργεί ο ίδιος για τον εαυτό του.