Δεν είναι ο σκοπός της ζωής κάθε ανθρώπου να κάνει οικογένεια και παιδιά μετά από κάποια ηλικία. Αν σταματούσε η κοινωνία να προβάλλει αυτό το πρότυπο ο κόσμος σήμερα μπορεί να ήταν πολύ καλύτερος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι να δώσουν σωστή ανατροφή σε ένα παιδί. Αν εξετάζονταν οι γονείς πριν φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, ακριβώς όπως εξετάζει η κοινωνία αν είναι κατάλληλοι μερικοί άνθρωποι για να τους δοθεί ένα παιδί για υιοθεσία, τα πράγματα σήμερα μπορεί να ήταν πολύ καλύτερα.

Δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι οι άνθρωποι να κάνουν οικογένεια και παιδιά αν δε θέλουν, όπως επίσης δε θα έπρεπε να είναι και υποχρεωμένοι να τα μεγαλώσουν αν τα φέρνουν στον κόσμο. Πως είναι δυνατόν να μεγαλώσεις ένα παιδί σωστά απ' τη στιγμή που δε το θες αν απλά “προέκυψε” και δε νιώθεις έτοιμος;

Σε έναν ιδανικό κόσμο ίσως η καλύτερη λύση να ήταν να φέρνουν στον κόσμο παιδιά άνθρωποι που βρίσκονται σε καλή σωματική αλλά και ψυχική κατάσταση. Έτσι σιγά σιγά θα σταματούσαν να γεννιούνται άνθρωποι που μεταφέρουν στο DNA τους κατάλοιπα από το ιστορικό των γονιών τους.

Έχει αποδειχτεί επιστημονικά πως μεγαλύτερο ρόλο πια στην εκδήλωση ασθενειών και νοσημάτων παίζει το περιβάλλον που μεγαλώνει ένα έμβρυο από τη στιγμή της σύλληψης του μέχρι να γεννηθεί. Αν οι μητέρες βρίσκονται σε ένα υγιές περιβάλλον καθ' όλη την περίοδο της κύησης τους, το παιδί θα γεννηθεί απόλυτα υγιές ψυχικά και σωματικά. Το έμβρυο ακούει και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Απ' τη στιγμή που λέμε πρόκειται να έρθει μια ζωή στον κόσμο, μια συνείδηση ήδη υπάρχει, ακούει και αντιλαμβάνεται τα πάντα από την πρώτη στιγμή της σύλληψης. Εδώ τα φυτά έχουν τη δική τους νοημοσύνη, που με διάφορα πειράματα έχει αποδειχθεί πως ανάλογα από το τι ερεθίσματα παίρνουν, μεγαλώνουν και ανταποκρίνονται με διαφορετικό τρόπο, πόσο μάλλον ένας εν δυνάμει άνθρωπος. Αυτή η νοημοσύνη συλλέγει πληροφορίες από τα διάφορα ερεθίσματα που παίρνει που την επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά.

Το ιδανικό θα ήταν να εξετάζονται κάθε γονείς κατά πόσο επηρεάζουν θετικά τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή κάθε παιδί. Έτσι κανένα παιδί δε θα μεγάλωνε ανασφαλή, δυστυχισμένο, με ψυχολογικά τραύματα που είναι δύσκολο να εντοπιστούν και να γιατρευτούν στην μετέπειτα ζωή του. Αν με κάποιο τρόπο η κοινωνία διασφάλιζε την υγιή νοητική, πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη παιδιών, σε βάθος χρόνου το ανθρώπινο είδος θα ήταν πιο ευτυχισμένο. Γιατί καταρχάς θα ήξερε τι ήθελε, θα είχε αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να πετύχει αυτό που θέλει, και θα έκανε επιλογές με γνώμονα την προσωπική του ευτυχία και τη συλλογική ευημερία.

Γιατί αν από μικρός έχεις μεγαλώσει με τέτοιο ελεύθερο τρόπο που δε περιορίζει τίποτα την φύση αγάπης που είσαι, δεν έχεις λόγο να πράξεις διαφορετικά.

Αν μεγάλωναν παιδιά άνθρωποι που πραγματικά ξέρουν να μάθουν και να μεταδώσουν σε ένα παιδί πως μπορείς να ζεις σωστά τη ζωή σου, και όχι όσοι ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει το δικό τους σκοπό στη ζωή καλά καλά, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος.

Το παιδί δε γίνεται να μεγαλώνει με συναισθηματικά ασταθής και ανώριμους γονείς και να περιμένουμε να γίνει σωστός άνθρωπος στην κοινωνία. Δε γίνεται οι άνθρωποι να κάνουν παιδιά απλά επειδή μπορούν, δεν έχουν να κάνουν τίποτα άλλο με τη ζωή τους, γιατί αυτήν την πεποίθηση τους έχει περάσει η κοινωνία και να περιμένεις από αυτούς να τα μεγαλώσουν σωστά.

Στην Αφρική λένε “it takes a village to raise a child”. Και εν μέρη έχουν δίκιο, όλο το κοινωνικό περιβάλλον είναι υπεύθυνο για την ανατροφή του παιδιού. Αν ολόκληρη η κοινωνία δεν είναι θετική επιρροή στην ανατροφή παιδιών, τότε τι περιμένουμε από μονάχα δύο ανθρώπους που καλά καλά δεν ξέρουν να διαχειριστούν σωστά οι ίδιοι τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους;