Τι είναι ο φόβος; Τι είναι αυτό το ανεξέλεγκτο αρνητικό συναίσθημα που πλημμυρίζει τις ζωές εκατομμύρια ανθρώπων και τους εμποδίζει να ζήσουν πραγματικά; Φοβόμαστε την αποτυχία, την επιτυχία, φοβόμαστε να αγαπήσουμε, φοβόμαστε γενικά κάποιον αόρατο εχθρό που απειλεί τη ζωή μας, φοβόμαστε το θάνατο...


Στην πραγματικότητα ο φόβος εκεί στηρίζεται. Στο θάνατο. Σε ότι θα βάλει τέλος ή σε κίνδυνο τα στάνταρ της ευδαιμονίας σου όπως τη μεταφράζεις εσύ. Ο φόβος είναι αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να αγχώνεσαι για όλα όσα μπορείς να χάσεις από τη ζωή σου. Είναι αυτός που σε κάνει να βλέπεις ότι μπορεί να απειληθεί η ίδια σου η ζωή. Αφού όμως ο φόβος είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ύπαρξη, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι είναι η ζωή και με ποιο τρόπο υπάρχουμε και ζούμε σε αυτή την πραγματικότητα που λέγεται η ζωή μας στη γη.

Στην ουσία καθένας από εμάς είναι ένα αιώνιο ον που δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Απ' την στιγμή που είμαστε πλασμένοι καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού αυτό σημαίνει πως δεν μπορούμε να πεθάνουμε κιόλας. Τα πάντα στο σύμπαν αποτελούνται από ενέργεια. Η ενέργεια ούτε δημιουργείται ούτε καταστρέφεται απλά αλλάζει από τη μια μορφή στην άλλη. Το κακό με την παραπάνω δήλωση είναι ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός έρχονται σε αντιδιαστολή με όσα ισχύουν πραγματικά.

Η θρησκεία και η κοινωνία μας έχουν κάνει να διαμορφώσουμε κάποιες πεποιθήσεις γύρω από τη ζωή και τον θάνατο, που είναι δύσκολο να αλλάξουν και να έρθουν σε αντιπαράθεση αν ο άνθρωπος με κάποιο τρόπο δεν έχει φτάσει στο στάδιο της πνευματικής του αφύπνισης. Αντί οι θρησκείες να βοηθούν τον άνθρωπο να έρχεται πιο κοντά με την φύση του και με την πραγματική του ύπαρξη, ακριβώς επειδή υπάρχει ανεξιθρησκεία, αυτό έχει οδηγήσει τους ανθρώπους να φτάσουν στο άκρο της αθεΐας και να μην πιστεύουν πουθενά. Βέβαια σε κάθε θρησκεία σε ένα βαθμό είναι αποδεκτή η αιωνιότητα της ψυχής. Και μπορεί να γίνει αντιληπτό ακόμα και σε όσους δεν πιστεύουν σε τίποτα πως σίγουρα υπάρχει μια μορφή ενέργειας που μας δίνει ζωή.

Στην ουσία ο θάνατος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα τέλος. Και επειδή κάθε τέλος σηματοδοτεί μια καινούρια αρχή, κάθε θάνατος είναι μια καινούρια αρχή σε μια άλλη πραγματικότητα ή σε μια άλλη κατάσταση ύπαρξης. Η κατάσταση που εδώ αντιλαμβανόμαστε σαν ζωή, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εικονική πραγματικότητα. Ένα βιντεοπαιχνίδι αν θέλετε. Η ψυχή μας-αυτό που είμαστε πραγματικά, υπάρχει σε μια ανώτερη διάσταση από αυτή που βιώνουμε αυτή τη στιγμή με τις αισθήσεις μας. Όπως όταν κοιμόμαστε πιστεύουμε ότι η πραγματικότητα του ονείρου είναι αληθινή, κατά κάποιο τρόπο μπορούμε να πούμε ότι το ίδιο συμβαίνει με τη ζωή που ζούμε ο καθένας μας αυτή τη στιγμή στη γη. Κάπου εκεί ψηλά βρίσκεται ο ανώτερος εαυτός μας που παρακολουθεί και ελέγχει τις κινήσεις μας, όπως κάνουμε εμείς στα “avatars” μας όταν παίζουμε βιντεοπαιχνίδια.

Η ζωή και ο θάνατος από την πραγματικότητα του ανώτερου εαυτού μας μοιάζει τόσο διασκεδαστική και ασήμαντη παράλληλα, όσο το να χάνεις ζωές σε ένα βιντεοπαιχνίδι. Αυτό δε σημαίνει πως η ζωή μας εδώ στη γη είναι μάταιη. Τίποτα δε γίνεται τυχαία. Κάθε εμπειρία είναι μια δοκιμασία που έχει διαλέξει για την πνευματική του ανάπτυξη ο ανώτερος εαυτός μας, που θα τον βοηθήσει να ανέβει σε ανώτερα επίπεδα συνείδησης.

Αν όμως δεν μπορείς να αντιληφθείς από αυτή την ευρεία οπτική τη ζωή και έχεις άγνοια κινδύνου, ο φόβος αυτόματα γίνεται πολύ σημαντικός γιατί σε βοηθάει παράλληλα να εκτιμάς όσα έχουν αξία στη ζωή. Σε βοηθάει να εκτιμάς την ίδια τη ζωή σου και τον χρόνο που έχεις σε αυτήν την πραγματικότητα, που εσύ επέλεξες να ζήσεις αν και το έχεις ξεχάσει. Γιατί έτσι λειτουργεί η Γη, αυτός είναι ο κανόνας αν επιλέξεις να ενσαρκωθείς σε αυτόν τον πλανήτη. Να ξεχάσεις την αληθινή σου μορφή ύπαρξης, τη σύνδεση σου με το Θεό, με σκοπό να καταφέρεις να ξανά βρεις τη μνήμη σου, να έχεις την πνευματική σου αφύπνιση και να αντιληφθείς πως πάντα ήσουν μέρος του όλου, ένα με το Θεό.

Επειδή όμως ακόμα δεν ζούμε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, είναι δύσκολο για εμάς να διαχειριστούμε διάφορες καταστάσεις, από τη στιγμή που αν κάτσεις να το σκεφτείς στην ουσία η κοινωνία είναι αυτή που σε μυεί στον φόβο. Γιατί; Γιατί αν έχεις κάτι να φοβάσαι σημαίνει πως έχεις κάτι για να προσπαθείς. Ο Καζαντζάκης είχε πει “δεν ελπίζω τίποτα δε φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος”. Γιατί στην πραγματικότητα η κοινωνία δεν πλάθει ελεύθερους πολίτες, δεν σχηματίζει ελεύθερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Η κοινωνία δε θέλει ελεύθερους ανθρώπους, αλλά ανθρώπους που να φοβούνται και να έχουν φιλοδοξίες για να παραμένουν ενεργοί στο σύστημα και να το τροφοδοτούν.

Όταν είσαι ελεύθερος άνθρωπος δεν έχεις πραγματικά ανάγκη κανέναν! Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα γιατί εσύ ο ίδιος έχεις απελευθερώσει τον εαυτό σου και το μυαλό σου από περιοριστικές αντιλήψεις. Όταν ζεις για το τώρα και ξέρεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα (γιατί ξέρεις την αληθινή σου φύση), απλά απολαμβάνεις τη στιγμή, το ταξίδι, τη ζωή. Δε βιάζεσαι να φτάσεις σε κανένα προορισμό, να πετύχεις κανένα στόχο. Γιατί ξέρεις πως το ταξίδι της ύπαρξης γενικά δεν έχει προορισμό. Δεν τελειώνει ποτέ απλά συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται. Όταν ξέρεις πως έχεις άπλετο χρόνο, πως κάθε στιγμή της ζωής σου βρίσκεσαι στο σωστό σημείο, πως το σύμπαν είναι με το μέρος σου, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα ούτε να ελπίζεις και για κάτι. Γιατί απλά έχεις φτάσει στο σημείο η εσωτερική σου γνώση σου να είναι η δύναμη σου. Όταν είσαι σε κατάσταση επίγνωσης ή ζεις σε ένα μεγάλο βαθμό αφυπνισμένος πνευματικά, αντιλαμβάνεσαι το ρυθμό της ζωής, την αρμονία όλων, τη μεθοδικότητα του σύμπαντος, και μέσα από αυτόν τον ρυθμό αφήνεσαι να λειτουργείς με αρμονία, ισορροπία και επίγνωση. Επίγνωση πως όλα είναι καλά και πάνε σύμφωνα με το σχέδιο πάντα.