Τον τελευταίο χρόνο έχει πέσει τόσο φως μέχρι και στην τελευταία πέτρα του πλανήτη, που είναι δύσκολο να παραμείνουν κρυφά τα σκοτεινά “μυστικά” κανενός. Αλλά κατά πόσο ήταν μυστικά και γιατί και πόσο μπορούν να συνεχίσουν να κρύβονται κάποιοι στο σκοτάδι;

Η αλήθεια είναι πως αυτές οι ανάρμοστες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν επί δεκαετίες ίσως και εκατονταετίες τους άντρες. Με το σαχλό και χυδαίο χιούμορ σε ελληνικές και ξένες ταινίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Όταν κάτι το διακωμωδείς και το κάνεις μέρος διασκέδασης με κάποιο τρόπο το νορμαλοποιείς και το αποδέχεσαι. Εξάλλου πόσες ταινίες θρίλερ έχουν γραφτεί βασισμένες σε αληθινές ιστορίες και άλλες πόσες μέσω τις οποίες δράστες έχουν πάρει μαθήματα για τα εγκλήματα τους. Όποια κατάσταση κι αν διαιωνίζεις μέσω ενός είδους διασκέδασης, αυτή θα συνεχίσει να διαιωνίζεται και στην έξω ζωή, γιατί κατά κάποιο τρόπο εκπαιδεύεις τον θεατή-κοινό σου σε αυτή και της δίνεις ζωή και στην πραγματικότητα.

Μέσω του κινηματογράφου έχουμε δώσει ζωή στις δολοφονίες, την τρομοκρατία, την κακοποίηση, το δράμα, την φτώχια, το εύκολο σεξ, πτυχές που σε άλλη περίπτωση θα θέλαμε να κρύψουμε ή να εξαφανίσουμε στην καθημερινότητα μας και σαν κοινωνία. Ο κινηματογράφος βάζει σε μεγεθυντικό φακό όλα όσα θα έπρεπε να μας προβληματίζουν σαν κοινωνία μπροστά στα μάτια μας, αλλά εμείς επιλέγουμε να διασκεδάζουμε με όλα τα παραπάνω αντί να μας προβληματίζουν και να μας φαίνονται αποκρουστικά σαν θέαμα.

Γι' αυτόν το λόγο πια κανείς δεν πρέπει να πέφτει από τα σύννεφα όταν συμβαίνουν τέτοια περιστατικά σε δημόσια πρόσωπα και μη, όταν στην ουσία έχουν εκπαιδευτεί να γίνουν έτσι.

Προσωπικά και σε πνευματικό επίπεδο δεν έχω κανένα πρόβλημα με το σκοτάδι κανενός. Ίσα ίσα το καταλαβαίνω και μου κινεί και το ενδιαφέρον το πόσο μπορεί κανείς να απομακρυνθεί απ' το φως της αγνής του φύσης, μέχρι να αντιληφθεί ότι ο ίδιος ήταν είναι και θα είναι για πάντα φως. Αλλά όπως πάντα για να αντιληφθείς κάτι είναι ευκολότερο να το καταλάβεις από τη μη ύπαρξη αυτού.

Το θέμα είναι πως εξαιτίας της αφύπνισης που συμβαίνει συλλογικά αυτή τη χρονική στιγμή στον πλανήτη αλλάζει αν θέλετε η ανεκτικότητα μας σε κάποια θέματα που πριν δε μας πείραζαν, δεν τα παρατηρούσαμε, ή ακόμα μπορεί και να γελούσαμε με αυτά. Τώρα τα γέλια έχουν κοπεί από όλους και βλέπουμε τα πράγματα με το όνομα τους καλύτερα από ποτέ! Αλλά δυστυχώς μέσα από αυτήν μας την αφύπνιση, ακόμα βρισκόμαστε στο στάδιο της άρνησης του σκοταδιού που υπήρχε μέσα και γύρω μας, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά να το απομονώσουμε και να το πετάξουμε μακριά, χωρίς να κάνουμε την προσπάθεια να το καταλάβουμε φτάνοντας έτσι στο στάδιο της αποδοχής και συνειδητοποίησης.

Καλώς ή κακώς το σκοτάδι είναι μέρος της κοινωνίας μας, εμείς το δημιουργήσαμε και εμείς του επιτρέψαμε να υπάρχει και να κυκλοφορεί ελεύθερα. Γιατί εξυπηρετούσε ένα σκοπό όπως και κάθε αρνητική κατάσταση εξυπηρετεί ένα σκοπό στη διαμόρφωση χαρακτήρα ενός ατόμου. Γι' αυτό λοιπόν δε φταίει ο Α, ο Β και ο Γ για το πρόβλημα, δεν αποτελούν εκείνοι το πρόβλημα αλλά όλοι είμαστε μέρος του προβλήματος. Με το να απομονώνεις τα συμπτώματα μιας ασθένειας από έναν οργανισμό, δεν αντιμετωπίζεις την αιτία ούτε και προφυλάσσεις κάποιον άλλο να κολλήσει την ασθένεια.

Οι φυλακές είναι γεμάτες εγκληματίες. Γιατί κάθε χρόνο φυλακίζονται επιπλέον άτομα τότε; Με το να απομονώνεις τους εγκληματίες απ' την κοινωνία έχει αποδειχτεί πως δεν λειτουργεί, γιατί έπειτα από κάποια χρόνια θα έπρεπε να σταματούσαμε να είχαμε εγκληματίες. Μήπως η κοινωνία πλάθει εγκληματίες τελικά;

Κι αν η κοινωνία πλάθει εγκληματίες πως γίνεται να το αναιρέσουμε;

Με το να τιμωρείς κάποιον για κάτι που μόνος του δεν πιστεύει ότι είναι λάθος, γιατί αυτό του έχεις δείξει σε όλα τα χρόνια της ζωής του τι δείχνει; Τα αυστηρότερα μέτρα ποινής δεν είναι η λύση γιατί ιδανικά σαν αποτέλεσμα θες μια ελεύθερη και υγιή κοινωνία και όχι μια καταπιεσμένη κοινωνία που ελέγχεται με το φόβο.

Οι νοσηρές σκέψεις δεν σταματούν με το φόβο.

Ίσα ίσα ο φόβος έχει σαν αποτέλεσμα μεγαλύτερη καταπίεση και απομάκρυνση από το φως. Ο φόβος δεν το γνωρίζει το φως. Ο φόβος κρύβεται στο σκοτάδι. Του αρέσει εκεί. Ο φόβος το φοβάται το φως. Πως είναι δυνατόν να αντιμετωπίσει ξαφνικά όσα με κόπο προσπαθεί να κρύψει και δεν παραδέχεται ούτε στον ίδιο του τον εαυτό (κάνοντας βήματα προς το φως). Όχι επειδή δε θέλει αλλά επειδή δεν το καταλαβαίνει ότι κάτι έχει να παραδεχτεί.

Γι' αυτό υπάρχει η “Θεία Δίκη” μετά το θάνατο σου. Μια επιθεώρηση της ζωής σου. Γιατί εκεί πια δεν έχεις να κρύψεις τίποτα, είναι όλη σου η ζωή μπροστά για αξιολόγηση και ανάληψη ευθυνών. Όχι γιατί έσφαλες, αλλά γιατί δεν ήξερες καλύτερα θα επιλέξεις ο ίδιος να “τιμωρηθείς”, ξεπληρώνοντας το “κακό” που έκανες μέσω του κάρμα.

Βέβαια αν δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική έσφαλες όντως; Ανά την ιστορία μικρά κορίτσια δίνονταν για γάμο σε πολύ ώριμους άντρες (Στην Αρχαία Ελλάδα κορίτσια ηλικίας 12-14 χρόνων παντρεύονταν άντρες 24-30 χρόνων σύμφωνα με το Wikipedia). Αυτές είναι μνήμες, γράφονται στο DNA. Το ανθρώπινο είδος δεν έχει εξελιχθεί ακόμα τόσο ώστε να είναι σε θέση να θεραπεύσει και να ξεπεράσει τα τραύματα των προγόνων του, γι' αυτό παίζουν ακόμα και σήμερα αυτές οι τραυματικές και επαναλαμβανόμενες ιστορίες...

Για να το εξηγήσω απλούστερα... Αν βλέπεις για μέρες τον ίδιο εφιάλτη, το υποσυνείδητο σου προσπαθεί να λύσει μέσω των ονείρων σου μια κατάσταση που σε απασχολεί. Με τον ίδιο τρόπο στην καθημερινότητα μας επαναλαμβάνονται “εφιαλτικές” καταστάσεις μέχρι να καταφέρουμε να τις λύσουμε συνειδητά πλέον σαν κοινωνία. Άλλοι άνθρωποι έχουν φτάσει στη συνειδητοποίηση ότι τέτοιες καταστάσεις είναι αδιανόητες και άλλοι ακόμα βρίσκονται στο επίπεδο συνειδητότητας του Α,Β,Γ όπως είπαμε παραπάνω και πρέπει να τις επαναλάβουν σαν εφιάλτες-μαθήματα μέχρι να τις ξεπεράσουν. Επειδή όμως όπως φαίνεται η συλλογική συνείδηση του πλανήτη δεν έχει φτάσει στο επίπεδο των ανθρώπων που τις βρίσκουν αδιανόητες-ανεπίτρεπτες συνεχίζουν να συμβαίνουν και να μας απασχολούν.

Γιατί πάντα το απαγορευμένο μας εξιτάρει; Ολόκληρος χριστιανισμός δεν κατάφερε να ελέγξει έναν πληθυσμό, λέτε να τους σταματήσουν οι νόμοι; Η απαγόρευση δημιουργεί επιθυμία και καταπίεση μέσω του φόβου για τις συνέπειες. Αν δεν υπήρχε όμως τόση καταπίεση μήπως ήταν καλύτερα τα πράγματα; Αν υπήρχε περισσότερη ενημέρωση; Αν υπήρχε περισσότερη κατανόηση; Αν υπήρχε εμπάθεια και ενσυναίσθηση;



Με το να ρίξεις φως στο σκοτάδι στην ουσία κάνεις το άγνωστο γνωστό. Με το να καθίσεις να καταλάβεις το σκοτάδι ρίχνεις φως πάνω του βοηθώντας το να σταματήσει να είναι σκοτάδι. Αν από την άλλη προσπαθήσεις να το αποκόψεις σαν να μην είναι μέρος σου για να μην επηρεάσει και τον υπόλοιπο εαυτό σου (σαν τον καρκίνο) είναι σαν να μην δέχεσαι-αναγνωρίζεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, να μην θες να το καταλάβεις. Κάποιος λόγος όμως θα υπήρχε που δημιουργήθηκε αυτή η σκιά γύρω σου και όσο γρηγορότερα συζητήσεις μαζί της θα αποφύγεις να σε καταπιεί.

Στην ουσία το σκοτάδι ή η σκιά αν θέλετε σύμφωνα με τον Carl Jung, είναι ένα πληγωμένο κομμάτι του εαυτού μας που δημιουργείται όταν δεν καθίσαμε να παραδεχτούμε και να αναγνωρίσουμε αυτό που μας πληγώνει. Σαν μια σχισμή στην προσωπικότητα μας δημιουργείται ένας άλλος εαυτός που για να αμυνθεί και να προστατέψει την ακεραιότητα μας παίρνει τον ρόλο του “κακού”. Όλα τα καταπιεσμένα θέλω μας και απωθημένα συσσωρεύονται στο σκοτάδι γιατί ποτέ δεν ενεργήσαμε τη στιγμή που έπρεπε ή δεν τα αναγνωρίσαμε τη στιγμή που έπρεπε. Με αποτέλεσμα αν το αφήσουμε να γιγαντωθεί μπορεί να πάρει τον έλεγχο και να γίνει η κυρίαρχη ταυτότητα μας κάνοντας στην άκρη τον αρχικό εαυτό-προσωπικότητα μας. Δηλαδή η σκιά γίνεται η περσόνα και ο πραγματικός εαυτός μας κρύβεται στη “σκιά”.

Αυτή η σχισμή δημιουργείται από τα παιδικά χρόνια της ζωής μας που αρχίζουμε να παρατηρούμε το καλό και το κακό μη μπορώντας να ξεχωρίσουμε γιατί το καλό είναι καλό και το κακό κακό. Έτσι μετέπειτα έχεις να κάνεις με έναν ενήλικα με απωθημένα, που έχει καταπιέσει μια πλευρά του εαυτού του, που δεν την κατανοεί και γυρνάει ελεύθερα ξεπληρώνοντας το “κακό” που του έκαναν, με σκοπό να ικανοποιήσει όλες τις καταπιεσμένες του επιθυμίες φέρνοντας την σκιά στην επιφάνεια. Φέρνοντας την επιτέλους στο φως έστω και ασυνείδητα.

Από μια οπτική με το να φέρεις την σκιά στην επιφάνεια παρά τις όσες συνέπειες μπορεί να έχει για εσένα και τους γύρω σου είναι μια τεράστια ευκαιρία για συνειδητοποίηση. Αν από την άλλη η κοινωνία τιμωρεί το “θάρρος” που χρειάζεται να κάνει κάποιος το άγνωστο γνωστό, δημιουργεί έναν θυμωμένο εγκληματία και κατά κάποιο τρόπο ίσως θύμα της κοινωνίας. Γιατί στην πραγματικότητα όλοι οι εγκληματίες δε χρειάζονται το μίσος μας αλλά ίσως την κατανόηση μας και τη λύπηση-συμπόνια αν θέλετε. Είναι σαν μικρά πληγωμένα και φοβισμένα παιδιά που δεν γνωρίζουν ότι κάνουν κακό ίσως γιατί κανείς δεν τους έχει μάθει και πως να κάνουν καλό, μέσω της αποδοχής του εαυτού τους πρώτα, πράγμα που θα απέτρεπε την δημιουργία της σκιάς τους.

Όπως είχε πει και ο Χριστός όταν τον σταύρωναν «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Όταν ο ίδιος ο Χριστός ζήτησε συγχώρεση από τον Θεό για εκείνους που τον σταύρωσαν αναφέροντας πως δεν γνωρίζουν τι κάνουν στην πραγματικότητα, γιατί η κοινωνία πιστεύει πως ξέρει καλύτερα, πως η τιμωρία είναι η λύση και όχι η κατανόηση και η συνειδητοποίηση του σφάλματος;