"You have to let go the fear of judgement" είπε μια φωνή μέσα μου σαν απάντηση σε σχέση με όσα συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή στον κόσμο. Γιατί; Δεν φταίει ο ρατσισμός σαν ρατσισμός. Αλλά η ιδέα που κρατάς εσύ ο ίδιος ότι αντιμετωπίζεσαι διαφορετικά για κάποιο λόγο. Όσο έχεις την ανάγκη να υπερασπιστείς την διαφορετικότητα σου, δίνεις τροφή σε μια αέναη διαμάχη διαχωρισμού.

Η “διαμάχη” μπορεί να υπάρχει και να αντιλαμβάνεται μόνο από αυτόν που βλέπει κάποιον άλλον σαν διαφορετικό ή αναγνωρίζει τον εαυτό του σαν διαφορετικό. Αν αντιλαμβάνεσαι όλους ως ίσους δεν έχεις λόγο να συμμετάσχεις σε καμία διαμάχη, να πάρεις το μέρος καμίας πλευράς, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι είμαστε το ίδιο και με το να διαλέγεις πλευρές διαιωνίζεις τη διαμάχη.

Ο φόβος της κρίσης-διάκρισης είναι άμεσα συνδεδεμένος με την νοοτροπία του θύματος. Όσο βλέπεις τον εαυτό σου σαν θύμα συνεχίζεις με κάποιο τρόπο να έλκεις καταστάσεις που θα σε κάνουν να συμπεριφέρεσαι σαν θύμα, γιατί πρώτα εσύ βλέπεις τον εαυτό σου σαν θύμα και ότι έχεις διαφορετική μεταχείριση σε σχέση με κάποιον άλλον για διάφορους λόγους.

Το θέμα είναι πως ανεξάρτητα από το χρώμα σου, το φύλο σου, την ηλικία σου, την εξωτερική σου εμφάνιση πάντα κάποιος θα συμπεριφέρεται ευεργετικά ή όχι εις βάρος σου γιατί είναι θέμα “προτίμησης”. Όπως τα δίδυμα αδέρφια δεν αντιμετωπίζονται από όλους με τον ίδιο τρόπο γιατί έχουν διαφορετικές προσωπικότητες, έτσι και όλοι δεν έχουν ίση μεταχείριση από όλους γιατί δε ταιριάζουν όλοι με όλους και ούτε και θα έπρεπε.

Αυτή είναι η ουσία του να είσαι διαφορετικός. Εσύ πρέπει πρώτα να αναγνωρίζεις τη διαφορετικότητα σου και να μη περιμένεις να σου συμπεριφέρονται ούτε και να θέλεις να σου συμπεριφέρονται όπως σε όλους τους άλλους. Εκεί κρύβεται η πραγματική δύναμη. Να διεκδικείς-αναγνωρίζεις-κατέχεις τη δύναμη της διαφορετικότητας σου.

Είμαστε όλοι το ίδιο και αξίζουμε όλοι το ίδιο αλλά δεν πρέπει να μας αντιλαμβάνονται σαν ίδιους γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Επίσης πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Ο καθένας σου συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται στον εαυτό του. Όλοι στη ζωή σου είναι ένας καθρέφτης-προέκταση του εαυτού σου. Οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να κρίνουν το κάνουν γιατί δεν έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους ολοκληρωτικά.

Αν δεν είσαι “ερωτευμένος” με κάθε πλευρά-κομμάτι του εαυτού σου αισθάνεσαι την ανάγκη να κρίνεις γιατί δεν έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου ολοκληρωτικά. Όταν αισθάνεσαι ολοκληρωμένος και πλήρης δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς τι σε ενοχλεί σε κάποιον, γιατί ξέρεις πως όλοι είναι μια προέκταση του εαυτού σου και στην ουσία κρίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο ρατσισμός δεν είναι τίποτα άλλο από μια “παρατήρηση” του διαφορετικού. Ρατσισμός είναι κατά μια έννοια το bullying. Μόνο που ο ρατσιστής μπορεί να είναι ρατσιστής για τον εαυτό του και να μην εκδηλώνει τις ρατσιστικές του απόψεις στην πράξη, ώστε να επηρεάζει αυτόν που τον “πειράζει”-δεν τον αποδέχεται. Και αυτός που κάνει bullying είναι ο ενεργός ρατσιστής- ακτιβιστής των ρατσιστικών του απόψεων. Καλώς ή κακώς bullying κάνουν μόνο όσοι είναι διαταραγμένοι συναισθηματικά και πληγωμένοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σε ενοχλεί μόνο ότι κάποτε μπορεί να σε ενοχλούσε στον εαυτό σου ή δεν έχεις αποδεχτεί για τον εαυτό σου. Τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει την ισορροπία σου και προσωπική σου ηρεμία, ώστε να θες να ενεργήσεις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενάντια του, αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου.

Στην ουσία οτιδήποτε σε ταράζει εσύ το αφήνεις να διαταράσσει την προσωπική σου ηρεμία. Αν έχεις κατακτήσει την προσωπική σου ηρεμία τίποτα δε μπορεί να σε ταράξει.

Και επειδή όλοι στην πραγματικότητα έχουμε ζήσει πολλές ζωές, κάποτε μπορεί να βρισκόμασταν στη θέση αυτού που μας “πειράζει”. Με αποτέλεσμα επειδή δεν είχαμε αποδεχτεί τον εαυτό μας ποτέ σε εκείνη τη ζωή μας, αυτή η ανεξήγητη “ρατσιστική άποψη” μπορεί να έχει βαθύτερο αίτιο. Στην ουσία συνεχίζουμε να επιτιθέμεθα σε αυτό το μέρος του εαυτού μας, που στην προηγούμενη ζωή μας δεν είχαμε αποδεχτεί και σε αυτή το αντιλαμβανόμαστε σαν ένα ξεχωριστό μέρος από εμάς, που μας ενοχλεί και του επιτιθέμεθα γιατί δε θέλουμε να το βλέπουμε, γιατί δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να εντοπίσουμε γιατί μας ενοχλεί και να το λύσουμε.

Γενικά στην ψυχολογία τέτοια κοινωνικά φαινόμενα και θέματα εξετάζονται πολύ επιφανειακά. Αφού στην πραγματικότητα κρύβονται και ευθύνονται σε τραύματα που βρίσκονται στις προηγούμενες ζωές μας. Ο ρατσισμός (τουλάχιστον ο φυλετικός) από την σκοπιά της ψυχολογίας ναι μεν είναι ένα αποτέλεσμα της ξενοφοβίας, αλλά αυτή η ξενοφοβία δημιουργείται από κάθε αντίληψη που μας ξενίζει και φαίνεται διαφορετική ή δεν την αποδεχόμαστε.

Και όπως είπαμε και νωρίτερα ο άνθρωπος που έχει δεχτεί και αποδεχτεί κάθε πλευρά του εαυτού του ολοκληρωτικά, δεν αφήνει τίποτα να τον ξενίσει γιατί αποδέχεται τα πάντα σαν ένα μέρος του εαυτού του. Κάθε διαφορετικότητα είναι μια εκδοχή της δημιουργικής έκφρασης της ενέργειας που μας δίνει ζωή. Όπως υπάρχει ποικιλομορφία στη φύση η ίδια ποικιλομορφία υπάρχει και στο ανθρώπινο είδος, όσο κι αν εμείς προσπαθούμε να γίνουμε όλοι πανομοιότυποι, γιατί δεν έχουμε δεχτεί και αποδεχτεί πρώτα και πάνω απ' όλα τους ίδιους μας τους εαυτούς.