Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι περισσότεροι από τα αρχικά στάδια της ζωή μας έχουμε μάθει πως η αγάπη είναι εξουσιαστική. Σε αγαπώ σημαίνει έχω επιρροή πάνω σου. Σε αγαπώ σημαίνει μπορώ να ελέγξω εσένα και τις αποφάσεις σου. Μπορώ να επηρεάσω τη ζωή σου και θα με αφήσεις να το κάνω γιατί με αγαπάς κι εσύ. Αυτός είναι ένας πολύ λάθος τρόπος γνωριμίας με την αγάπη που δυστυχώς είναι και η πρώτη μορφή και εκδήλωση αγάπης που γνωρίζουμε μέσα στην οικογένεια μας από τους γονείς μας. Αυτή η εξουσιαστική-περιοριστική εκδήλωση αγάπης, εκδηλώνεται από τους γονείς μας σε όλα τα στάδια της ηλικίας μας, από τον φόβο τους στην ουσία και από τη θέληση τους να μας προστατεύσουν.

Όταν δύο άνθρωποι γίνονται γονείς αμέσως γεννιέται μέσα τους μια μορφή ευθύνης και κυριαρχίας, απ' τη στιγμή που επικρατεί η άποψη του “έκανα” παιδί, “έχω παιδί” και όχι “έφερα” ένα παιδί στον κόσμο. Έχουμε μάθει πως ό,τι με κάποιο τρόπο δημιουργούμε (έκανα παιδί) μας ανήκει κιόλας (έχω παιδί), με αποτέλεσμα να θεωρούμε ακόμα και τα παιδιά μας σαν να είναι “κτήμα” μας. Έτσι αμέσως μόλις κάνουμε παιδιά λανθασμένα αναπτύσσουμε μια αίσθηση κατοχής.

Από αυτή μας την υποσυνείδητη αντίληψη λοιπόν, ο τρόπος που ενεργούμε σε ότι έχει να κάνει με το παιδί που φέραμε στον κόσμο, έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργείται υποσυνείδητα και πάλι στο παιδί μας η πεποίθηση ότι η αγάπη είναι κτητική. Έτσι λοιπόν ο καθένας μας επειδή έχουμε μάθει και γνωρίσει αυτό το είδος αγάπης από τους γονείς μας, όταν αργότερα γίνουμε ενήλικες μεταφέρουμε αυτή την πεποίθηση και κατ' επέκταση συμπεριφορά και στις ερωτικές μας σχέσεις.

Βέβαια, και εδώ είναι το πρόβλημα που παρατηρείται στην ουσία, είναι πως εκτός από την κτητική αγάπη που γνωρίζουμε από τους γονείς μας γνωρίζουμε και τη δεδομένη. Επειδή οι γονείς μας ποτέ δε μας έχουν κάνει να αμφισβητήσουμε την αγάπη τους προς εμάς, πως θα σταματήσουν να μας αγαπάνε αν με κάποιο τρόπο δε συμπεριφερθούμε σωστά, εμφανίζεται η εκδήλωση του εγωισμού.

Ο εγωισμός μέσα στην αγάπη, με την επιρροή της κτητικότητας, μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά και να έχει μια μορφή χειραγώγησης απέναντι στο αγαπημένο μας πρόσωπο. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί κάπως έτσι: “Επειδή λοιπόν με αγαπάς, μπορώ να σε επηρεάσω να κάνεις ότι θέλω, γιατί δε θα μου χαλάσεις το χατίρι αφού το ξέρω ότι με αγαπάς.”

Έτσι λοιπόν μέσα από αθώες πράξεις αγάπης και προστατευτικές συμπεριφορές των γονιών μας, καταλήγουμε να δημιουργούμε δύο πολύ αρνητικές πεποιθήσεις για την εκδήλωση της αγάπης υποσυνείδητα, που μας έχουν κάνει να έχουμε σχηματίσει μια πολύ διαστρεβλωμένη εικόνα για αυτή. 

Από την άλλη πάλι, παιδιά που έχουν μεγαλώσει με γονείς που τα παραμελούσαν ή δεν έκαναν καλή δουλειά στο να εκφράζουν την αγάπη τους σε αυτά, έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται ενήλικες ανασφαλείς συναισθηματικά ή να είναι ανίκανοι να αφεθούν να αγαπήσουν. Γιατί φοβούνται πως δε θα πάρουν πίσω την αγάπη που θα δώσουν. Πολλές φορές τέτοιοι άνθρωποι αναπτύσσουν συμπεριφορές που με κάποιο τρόπο αναζητούν την προσοχή σου λόγω έλλειψης αγάπης του εαυτού τους, ή μπορεί να είναι συναισθηματικά ασταθείς από τον φόβο μη πληγωθούν, όπως κάποτε πληγώθηκαν από τη συναισθηματική ανεπάρκεια των γονιών τους.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στις σχέσεις τους να γαντζώνονται πάνω στους συντρόφους τους, γιατί εσφαλμένα πιστεύουν ότι για να αισθανθούν αγάπη πρέπει πρώτα να την πάρουν από κάποιον άλλον. Πρέπει κάποιος άλλος πρώτα να τους τη δώσει.

Στην ουσία όμως η αγάπη είναι απλά αγάπη. Είναι κάτι που έχεις ήδη και το μοιράζεσαι γιατί σου περισσεύει. Το ότι αγαπάς κάποιον άνθρωπο δε σημαίνει πως αν φύγει αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή σου θα σταματήσεις να αγαπάς γενικά. Αγάπη έχεις μέσα σου μπόλικη. Η αγάπη είναι αυτό το συναίσθημα που μαρτυράει τις προτιμήσεις σου σε μια γενικευμένη της μορφή. Δε στερεύει ποτέ γιατί πάντα θα βρίσκεις κάτι καινούριο να αγαπάς και να σου αρέσει, όπως επίσης πάντα θα έχεις γύρω σου ανθρώπους που νοιάζεσαι και αγαπάς.

Όπως ακριβώς για τα πράγματα που σου αρέσουν και αγαπάς είσαι προστατευτικός απέναντι τους και θέλεις να τα φροντίζεις, έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεις και την αγάπη για τον σύντροφό σου. Πρέπει να είναι τόση όσο να τη δέχεται με ευχαρίστηση, να μην τον περιορίζει και να μην καταπατά την ελευθερία του. Όλοι μας είμαστε ανεξάρτητα όντα και ξεχωριστές προσωπικότητες, και υπήρχαμε πριν γνωρίσουμε τους ερωτικούς μας συντρόφους. Αν ξαφνικά πνίξεις μια γλάστρα με νερό από την αγάπη σου για να εκδηλώσεις τη φροντίδα σου, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να χαλάσει το φυτό γιατί ξεπέρασες τα όρια του, πήγες ενάντια στη φύση του, διατάραξες την ισορροπία του.

Δύο άνθρωποι για να είναι μαζί πρέπει να είναι ελεύθεροι σε μια σχέση και να λειτουργούν ελεύθερα σαν ξεχωριστές οντότητες όπως ακριβώς και πριν μπουν σε μια σχέση. Ο καθένας πρέπει να σέβεται τον προσωπικό χώρο του άλλου και την ελευθερία του γιατί αγάπη είναι και σεβασμός. Αγάπη είναι και κατανόηση, αγάπη είναι και εκτίμηση. Όσο και να εκτιμάει κάποιος την προσοχή, τη φροντίδα και την αγάπη που του δίνεις, πρέπει να έχεις και αυτοέλεγχο για να μην υπερβείς το βαθμό του νερού που είναι κατασκευασμένος να δεχτεί. Αν αγκαλιάσεις σφιχτά ένα ζώο από την αγάπη σου θα έχει σαν αποτέλεσμα να το πνίξεις και να πεθάνει.

Και το μόνο σίγουρο είναι πως δε θες να πεθάνει ο σύντροφος σου αν τον αγαπάς πραγματικά ε; Γιατί και η καταπίεση είναι μια μορφή θανάτου. Σκέψου πως ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του προσωπικά γνωρίσματα και στοιχεία του χαρακτήρα του. Αν αρχίζεις να προσπαθείς να αλλάζεις και να καταπιέζεις ένα ένα αυτά τα γνωρίσματα που τον κάνουν ξεχωριστό, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να τον διαμορφώσεις και να τον αλλοιώσεις σε σημείο που να μην έχει καμία σχέση με πριν. Τον κάνεις στην ουσία άλλο άνθρωπο. Σκοτώνεις τον παλιό και φέρνεις στην επιφάνεια έναν άλλο που εσύ σαν άλλος Φρανκενστάιν δημιούργησες. Ο κάθε άνθρωπος όμως είναι σημαντικό να κρατάει αναλλοίωτο τον αυθεντικό εαυτό του και ότι τον κάνει μοναδικό.

Γι' αυτό λοιπόν αν αγαπάς κάποιον άστον ελεύθερο.